Het is donderdagmiddag 20 april, de zon schijnt en uit de speakers van onze teammanager Timo Campfens schalt “you’ll never walk alone”. Aan de ene kant van het veld staan tien rode matadoren, plus de onverschrokken keeper Jeffrey Starrenburg, aan de andere kant elf bibberende rietjes. Door zoveel machtsvertoon blaast zelfs de scheids wat schuchter op zijn fluitje.
Symbool voor dit standvastig team staat captain Scheers. Hij is de man die liefst zijn eigen lange ballen op doel wil koppen. Samy de Putter is dé sterspeler, linkshalf met een gracieuze techniek. Keer op keer zoekt hij de beste speler van de tegenstander op, daagt hem uit en speelt hem vervolgens ondersteboven. Hij doet denken aan Robin van Persie in zijn beste dagen. Vóór hem staat Poppeliers. Met wat een schitterende volley passeert hij daar de keeper! Doelpunt van het toernooi! Spits Poppeliers wordt geflankeerd door Le Fevre van wie bekend is dat hij in zijn vrije tijd graag veel en lang leest. Hij is explosief en zoekt altijd de kortste weg naar de goal. Bovenal is Max Le Fevre een echte teamspeler.
Ons middenveld bestaat uit alleskunners. Laten we beginnen met de flegmatieke Jonkman. Op links is hij dreigend met zijn rechter (Je denkt de weerspiegeling van Arjen Robben te zien), op rechts zorgt hij met zijn overzicht voor rust in het spel. Daar hebben we Yorick Breed. Wat een drive heeft hij, rechts aan de krijtlijn en op zoveel plekken meer. Enzo van der Heijden praat als een voetbalfilosoof. Hij is de zelfbenoemde DMV (lees: defensieve middenvelder) van het team. Hij houdt zich meer dan staande, ook als zijn tegenstanders meer op beulen dan op voetballers lijken.
Kijk daar! Langs de lijn staat in een smetteloos blauw trainingspak een blonde man. Hij valt op, want hij steekt met overtuiging het roodgeel geblokt vod in de lucht. De scheidsrechter kan hem niet negeren en keurt het doelpunt van de tegenstander af wegens buitenspel. Zo wijst de heer Damen Wolfert Lyceum met zijn vlag de weg naar de finale! Een finale, die hij als sterkhouder vanzelfsprekend zal spelen.
Ryan Pronk draagt een hoofdband om de blonde lokken uit zijn ogen te houden. Zo houdt hij zicht op dat ene doel: winnen! Hoewel hij wellicht de jongste kerel op het veld is, staat hij in de vrije trappen pikorde onbetwist bovenaan. Nog zo’n youngster is Luke Hermes. Hij is de boodschapper tussen middenveld en aanval en meer dan eens de beslissende tactische vondst van coaches Ouwerkerk en Van der Hoek.
Hebben we toestemming om nog even de schijnwerpers te richten op de achterhoede?! Karim Lamiri staat altijd fier overeind, behalve nu hij zich met gevaar voor eigen leven voor de bal werpt en een zeker doelpunt voorkomt. Balafpakker van het zuiverste soort en zo flexibel als kauwgom is Hugo van der Gaag. Hij is back in dit schier onoverwinnelijke elftal, maar is tevens bereid zo nu en dan als scheidsrechter te fungeren op de Naaldwijkse velden. Tim de Neve is een karakteristieke rechtsback, geeft alles, loopt dwars door tegenstanders heen. Uit de weg! Daar is Modderkolk, een voetballer en beest in één. Het bloed gutst uit zijn voorhoofd, waar zojuist een tegenstander zijn noppen in heeft gedrukt. Hij gaat natuurlijk onbewogen verder…
We vergeten nog één iemand. Het is de Romario van ons eigen Dreamteam, Kenny Sadhinoch. Briljante momenten wisselt hij af met, voor ons gewone stervelingen, onbegrijpelijke moves. Als de tegenstander zich uit wanhoop (het staat inmiddels 4‑0) overgeeft aan circusvoetbal, staat ons fenomeen definitief op. Hij slalomt zich langs vier man en rondt koeltjes af.
Mannen van het Wolfert Lyceum: wat zuur dat we de finale niet wonnen. Maar onthoud één ding: vandaag waren jullie allemaal helden!
Groetjes,
Mevrouw Ouwerkerk en de heer Van der Hoek
(docent LO) en (docent geschiedenis
