‘Nou ja, jij bent echt niks veranderd!’ Met deze woorden, een grote glimlach en open armen wordt ze ontvangen door haar oud-docent Nederlands. Toch is het alweer vijf jaar geleden dat de dame in kwestie met een vwo-diploma het Wolfert Lyceum verliet. Ik krijg haar telefoonnummer van Carmen Hoya Martinez en mijn uitnodiging voor een stuk in deze rubriek wordt binnen vijf minuten beantwoord met: ‘Graag zelfs!’ Ik weet inmiddels dat ze voor het mooiste beroep gekozen heeft, maar ik ben zo benieuwd hoe het haar de afgelopen jaren vergaan is. ‘Oh, nu mag ik eindelijk eens die personeelskamer in’. Hoe gaat het nu met Eva Klompé?
Eva heeft het vwo gedaan. In 2012 koos ze voor het Wolfert. Van haar broer, die ook op het Wolfert zat, hoorde ze goede verhalen over onze school, maar ook het daltononderwijs sprak haar aan. Ze geeft aan altijd al een zelfstandige leerling te zijn geweest, maar dat het op het Wolfert zo fijn is dat je de ruimte ook krijgt om zelfstandig te zijn of nog zelfstandiger te worden. Al snel merkte ze dat haar ‘Franse roots’ (Eva werd per toeval geboren in Frankrijk) goed van pas kwamen. Ze excelleerde in dat mooie vak en in de derde klas verzamelde een groepje leerlingen om zich heen, voor extra uitleg. Toen begon haar ambitie om docent te worden al een beetje vorm te krijgen. Het gaat Eva allemaal goed af. Ze werkt georganiseerd en gestructureerd, geniet van taaldorpen en andere ontwikkelingen in het onderwijs waarin een betekenisvolle omgeving gecreëerd wordt. “Dat praktische vind ik erg belangrijk.”
Na het vwo maakt Eva de bewuste keuze om docent te worden. Daarom gaat ze naar de lerarenopleiding aan de Hogeschool Rotterdam in plaats van Frans te studeren aan de universiteit. ‘Die keuze was niet gemakkelijk, vooral door mijn omgeving. Er heerst nog wel eens de gedachte dat je met een vwo-diploma naar de universiteit moet. Ik volgde mijn eigen gevoel en ben daar nog steeds erg blij mee.’ Tijdens stages voelt Eva zich als een vis in het water. Ze ziet het als een missie om inspirerende lessen neer te zetten waarin leerlingen uitgedaagd worden en de leerlingen daarnaast kennis te laten maken met de taal en cultuur. Het gaat om het hele plaatje. Leerlingen voelen zich daardoor erg op hun gemak bij haar.
Eva kijkt met veel plezier terug op haar tijd op het Wolfert en ziet ook dat de school veranderd is. Los van het mooie nieuwe design is er ook een heel stuk bijgebouwd. ‘Ik weet nog dat we in mijn tijd door een ander lokaal moesten om lokaal 3.05 te bereiken. Toch maakten we er iets van. Ook de pauzeplekken waren schaars. Met vrienden hadden we een appgroep: ‘Ik heb een tafel!’, en zo regelen Eva en haar vriendinnen een tafel in de pauze. Die appgroep bestaat nog steeds. Eva heeft nog een heel hecht groepje vrienden van het Wolfert. Ze spreken elkaar vaak. ‘Iedereen is echt zijn eigen weg ingeslagen. De enige overeenkomst is het Wolfert Lyceum, maar dat is er blijkbaar eentje voor het leven! Ook met haar oud-docente Frans, Michèle Ambrosino, drinkt ze nog regelmatig een kopje koffie.
Eva is inmiddels afgestudeerd als docent Frans, maar toch ging ze door met studeren. Op dit moment volgt ze de pre-master vertalen in Utrecht, om daarna de Master te doen. Ze verwacht over twee jaar klaar te zijn en het ideale plaatje bestaat uit een aantal dagen werken als vertaler en een paar dagen voor de klas. Wij worden er heel blij van dat ze haar wens uitspreekt om in de toekomst het Wolfert team te komen versterken. Wat een compliment. Die wens wordt ook versterkt door het daltononderwijs. Ze heeft er zelf veel aan gehad, maar merkt ook dat het ook erg aansluit bij haar visie op onderwijs als docent. ‘Voor mij heeft het mijn zelfstandige karakter en gestructureerde houding eigenlijk alleen maar aangewakkerd en versterkt. Ik vond het heel erg fijn dat er ruimte was voor die ontwikkeling. En als achteraf blijkt dat je die ruimte niet aan kan, kun je een volgende keer altijd iets meer kaders geven. Zo wil ik zelf ook zijn als docent.’
De obstakels die Eva tegenkomt in het leven, hebben vooral te maken met wat zij wil tegenover wat er van haar verwacht wordt, bijvoorbeeld bij haar keuze om naar het HBO te gaan. ‘Ik kan daar wel over piekeren. Toch heb ik geleerd dat je echt moet luisteren naar wat je zelf wil. En tot slot, maar dan moet het niet te cheesy worden: Heb een beetje lef, eis dingen op. Je kunt beter spijt hebben van dingen die je wel gedaan hebt, dan spijt hebben dat je te bang was het te proberen.’ Zo werkt het met clichés: die zijn vaak waar. Wat was dit weer een mooi gesprek. We houden Eva in de gaten en hopen haar in de toekomst te mogen ontvangen als collega.
– Maxime Hoek –
