Deze week kwam er een hele oude bekende naar het Wolfert. Na 14 jaar keerde deze oud-leerling terug naar school. En dan ga je direct kijken en vergelijken: wie is er nog? Wat is er nog hetzelfde en wat is er anders? Gelukkig zijn er dingen die niet zo snel veranderen. Het vertrouwde gezicht van René Suijker, de venijnige competitieve grapjes van Freek van Leeuwen, het warme welkom van Mara Groenewegen en de goede gesprekken met Lisette Crooijmans. Wat er anders is? De school is vol, de school is groter en er is een nieuwe frisse look. Wat er volgens collega Lisette Crooijmans gelukkig niet veranderd is, is de manier waarop we met onze leerlingen omgaan. Tegen mijn gast zegt ze: “Toen jij op school zat, is daar de basis van gelegd. Die goede sfeer, de prettige omgang met leerlingen.” Mijn gast vult haar aan: “Het was één groot feest.” Hoe is het nu met Lars van Helden?

Lars deed in 2010 eindexamen havo en het slagingspercentage was dat jaar 100%. Alle zeven leerlingen slaagden. Ja, u leest het goed: zeven. Lars vormde samen met zes andere leerlingen de eerste groep examenleerlingen van het Wolfert Lyceum. De eerste jaren van de havo kreeg hij les in een noodgebouw waar nu Wolfert Lansing staat. Eindexamen deed hij op de vierde verdieping van ons mooie rode gebouw; de rest van het gebouw was eigenlijk nog niet echt in gebruik. Het was volgens Lars een unieke tijd waarin de vrijheden onbegrensd leken. “We konden voetballen in de aula en we hadden net genoeg leerlingen om een team te vormen. Ook konden we de hele school gebruiken als locatie om in groepen aan het werk te gaan. Docenten hebben zeker wat extra stappen door de school moeten zetten om ons aan het eind van een les weer terug te vinden. Tussen docenten en leerlingen hing een ontzettend prettige sfeer: het gevoel van samen iets op te bouwen.”

Voor zijn profielwerkstuk in 5 havo zet hij met een klasgenoot een heel evenement in elkaar. Dat ondernemen en organiseren bevalt zo goed, dat hij na de havo besluit om vrijetijdsmanagement te studeren. Die opleiding blijkt al snel veel te theoretisch. Lars had juist behoefte om in de praktijk aan de slag te gaan. Hij besluit te stoppen en een tussenjaar te nemen en te gaan werken in de horeca op grote evenementen. Met dat werk ziet hij al een groot deel van de wereld en kan hij onder andere aan de slag bij het WK Rugby in Engeland, waar hij leert om te gaan met grote verantwoordelijkheden op jonge leeftijd. De angst om in het werkende leven te comfortabel te raken en niet meer te gaan studeren is er niet: vanuit huis werd er altijd geadviseerd en gestimuleerd om toch ook een papiertje te halen. Het jaar daarna schrijft hij zich in voor de opleiding Sportmarketing en management. Hij haalde zijn propedeuse in één jaar, maar in zijn tweede studiejaar gaat het niet lekker. Er spelen dingen in de privésfeer en Lars is daardoor gedwongen om opnieuw te stoppen. Hij gaat weer werken en doet daar veel ervaring op. Toch knaagt het weer. Hij keert terug naar zijn oude studie en ondanks dat het even als een stap terug voelt, lukt het hem om door te zetten en het af te ronden.

Voetbal speelde altijd een belangrijke rol voor Lars. Ook tijdens schooluren kon hij dat niet verhullen: wedstrijdjes tegen Melanchthon, iets met voor de knikkers spelen tijdens de diploma-uitreiking en altijd, maar echt altijd in trainingspak naar school. Het was zijn droom om na school iets met voetbal te doen en later in de voetballerij te werken. Tijdens zijn afstudeerstage komt hij bij Excelsior terecht en hij is daar niet meer weggegaan. “Het voelt daar als een familie”. Ze denken met hem mee en zo krijgt hij de kans om daar te blijven werken. Inmiddels werkt Lars nu al zo’n 6 jaar bij Excelsior; hij begon daar als accountmanager bij de foundation, een functie bij ticketing en daarna op zijn huidige plek, in de logistiek van de horeca van Excelsior. Op dit moment is hij heel erg tevreden met de situatie, maar hij kent zichzelf en weet dat de onrust om verder te kijken altijd op de loer ligt. “Misschien wil ik ook wel met m’n handen werken, dingen creëren.”

Aan zijn tijd op het Wolfert heeft Lars veel goede herinneringen. Het was een tijd zonder zorgen. Docenten hadden tijd voor je, wilden je altijd helpen. “Door die ervaring durf ik nu nog steeds om hulp te vragen.” Ook kijkt hij met een gelukkig gevoel terug op alle reizen die hij tijdens zijn schooltijd maakte: van een fietsreis naar Hoek van Holland, tot de Ardennen, Normandië en Berlijn. Daarnaast herinnert Lars zich de kennismakingen met de directie. Destijds waren er kennismakingsweken waarin je kon ontbijten met de directie van school. Dit was een sprekend voorbeeld van hoe laagdrempelig het kan zijn en hoe de sfeer was.

Lars heeft het daltononderwijs ook altijd als heel prettig ervaren. “Voor onze groep was het echt ideaal dat we veel konden samenwerken, dat er vrijheid gegeven werd om aan de slag te gaan. We leerden verantwoordelijk te zijn door vallen en opstaan. Fouten maken, grenzen opzoeken en daar dan van te leren.” Het leren plannen heeft hem bij het afstuderen veel voordeel opgeleverd. Je weet bij zulke grote projecten gewoon beter het overzicht te bewaren. “Dat zag ik al bij het profielwerkstuk. Die opdracht is een mooi voorproefje op het vervolgonderwijs.” Tevens is het leren samenwerken voor Lars nuttig geweest. Je kent jezelf daardoor al een beetje binnen een groep. In je vervolgopleiding moet je veel samenwerken en dan weet je dus welke rollen er allemaal zijn en welke rol binnen zo’n groep goed bij je past.

Als ik Lars vraag wat zijn tip is voor de volgende generatie, hoor ik een zucht. “Ik kan dan wel leuk gaan preken over het leven, maar je moet het toch zelf ervaren. Fouten maken en leren van die fouten. Maar goed, mijn advies is: niet blindstaren op een (studie)keuze. Ik wilde per se de economische kant op. Per se geld verdienen, maar de praktijk en de ervaring leren dat je gelukkig kan worden op elke manier. Je maakt foute keuzes, maar die horen erbij. Bekijk het van dag tot dag en maak daar het beste van. Ik ben een gelukkig mens.” En over drie weken met een ring om de vinger. Lars heeft zijn vriendin ten huwelijk gevraagd. Binnenkort trouwen ze. Het hele spektakel zal plaatsvinden bij Excelsior. Wij hopen dat hij dan geen trainingspak en pet zal dragen, maar Lars kennende, zal er vast iets tegendraads zijn. We wensen hem een hele mooie dag en toekomst toe.

– Maxime Hoek –