‘Ok, daar gaan we.’ Ik hoor mijn gast even moed verzamelen als we de deur van de personeelskamer openen en richting de aula lopen. Waarom besluit ik ook om de rondleiding door de school precies te doen wanneer het pauze is? We lopen samen over de brug, richting de trap waar op dat moment hordes leerlingen naar beneden lopen en de herinneringen aan die volle trappen komen boven. “We hadden serieuze afspraken over wie in onze groep als eerste het pauzetafeltje kon bemachtigen.” Na mijn rondleiding en het gesprek sluit ze aan bij lessen van Carmen en Lisette, waar ze voor haar masterthesis probeert om onze leerlingen te motiveren voor het lezen van middeleeuwse teksten. Wauw. Ik ben uiteraard meteen geboeid, maar first things first: hoe gaat het nu met… Eleen van der Putten?
Eleen koos in 2011 voor het Wolfert vanwege de goede sfeer. “Ik had meteen een goed gevoel bij het Wolfert. Het was in deze regio de school waar je echt jezelf kon zijn en ik vond het prettig hoe de docenten en leerlingen met elkaar omgingen.” Voor Eleen bleek het ook de juiste keuze. Ze was heel erg zenuwachtig toen ze als brugklasser voor het eerst het grote gebouw in moest, maar haar mentor stelde haar direct gerust. “Ik weet nog goed hoe meneer Van der Hoek ervoor zorgde dat het op school vertrouwd voelde en dat er naar je geluisterd werd.” Volgens Eleen is dat op het Wolfert Lyceum echt een cultuurdingetje: iets wat leerlingen en personeel met elkaar in stand houden.
Het daltononderwijs kende Eleen nog niet toen ze in groep 8 zat. Toch bleek het heel erg goed bij haar te passen. Ze vindt het heel fijn om de vrijheid te krijgen en zelf een periode in te delen. De grote samenwerkingsopdrachten in plaats van schriftelijke toetsen vond ze soms wat overdreven, maar achteraf weet ze hoe mooi het eigenlijk is dat je gezamenlijk op een andere manier kunt laten zien dat je de stof beheerst. Ook weet ze zeker dat door het daltononderwijs de overgang naar de universiteit niet zo groot is: in de bovenbouw van het Wolfert leerde ze al om zelf weken en maanden in te delen en zelf een planning te maken. Daarnaast merkt ze dat de pijler reflectie voor haar heel waardevol is geweest: “ik kan voor mezelf bepalen waar ik goed in ben en waar ik nog aan moet werken. Daar heb ik veel aan gehad.”
Als Eleen haar oud-mentor Sia de Jong spreekt, halen ze herinneringen op. Haar mentor weet nog hoe moeilijk Eleen het vond om een studiekeuze te maken: “Klopt. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Ik vind gewoon veel te veel dingen leuk.” Uiteindelijk kiest Eleen voor een studie in Rotterdam, een soort internationale bestuurskunde. Daar wordt geheel in het Engels lesgegeven en er zijn veel buitenlandse studenten, die zich daar helemaal onderdompelen in het studentenleven en veel investeren in de band met elkaar. Maar omdat Eleen ook nog een beetje blijft hangen in het leventje in Berkel, in haar vertrouwde omgeving, mist ze snel de aansluiting met de andere studenten. “Ik ging er niet vol voor en liep dus de connectie met de opleiding en de andere studenten mis.”
Eleen voelt zich daar vervolgens zo slecht op haar plek, dat ze na het eerste jaar stopt. Ze neemt een tussenjaar en gaat werken. Ondertussen kijkt ze goed om zich heen en loopt ze ook wat dagen mee bij verschillende opleidingen. Via een vriendin raakt ze geïnteresseerd in de studie communicatie en informatiewetenschappen. Deze opleiding kan ze volgen in de vertrouwde omgeving, dicht bij huis, maar Eleen wil haar eerste zetten niet herhalen: ze besluit er voor de volle 100% voor te gaan en verhuist naar Nijmegen. Daar stort ze zich helemaal op het leventje in de stad die goed bij haar past. Na haar bachelor start ze met de master communicatie en beïnvloeding. Voor haar thesis gebruikt ze haar oude school als onderzoeksveld. Het geeft haar de kans om met een goed excuus nog eens naar de plek terug te keren waar ze zo’n fijne tijd heeft gehad en veel vriendinnen heeft gekregen.
Op dit moment worstelt Eleen nog steeds met de luxe dat ze zo veel leuk vindt. Ze worstelt ermee, omdat het er ook voor zorgt dat ze echte keuzes uitstelt. Dat zorgt intussen ook voor een studievertraging. Toch vindt ze dat niet erg. ‘Het voelt een heel klein beetje als druk, vooral als ik mezelf vergelijk met de andere geslaagden uit mijn examenjaar, die inmiddels klaar zijn met studeren en al aan het werk zijn, maar aan de andere kant heb ik het echt nodig gehad om uit te vinden wie ik ben en wat ik leuk vind.’ Eleen vindt leren leuk en ze heeft ervaren dat die mindere periodes er gewoon bij horen.
Het volgende keuzemoment zit er voor Eleen echter wel aan te komen. “Je gaat straks afstuderen. En dan?” vraag ik haar. Eleen kijkt me rustig aan en legt uit dat ze het stap voor stap gaat aanpakken. Eerst maar eens afstuderen, dan lekker blijven werken bij haar bijbaan en daarna wat hengeltjes uitwerpen om te kijken wat nu echt goed bij haar past. Ze voelt zich daarbij gesteund door haar omgeving. Die mensen geven haar de ruimte en kennen haar. Dat wenst ze iedereen toe. Ook geeft ze aan alle andere notoire twijfelaars aan dat je echt moet luisteren naar wat jou een fijn gevoel geeft. “Maak geen keuzes op basis van wat iedereen vindt of van wat algemene gedachten zijn over ‘goede’ en ‘foute’ studiekeuzes. Een bijkomend voordeel is dat je op die manier op een plek terechtkomt die past bij jou, waardoor je je zult omringen met mensen die bij jou passen. Die mensen zullen je uiteindelijk helpen de stappen te nemen waardoor je steeds verder vooruit kan komen in het leven. Je hoeft het gelukkig niet alleen te doen.”
