Op 23 april liep menig docent starstruck rond: starende blikken, flitsen van camera’s en gehosselde selfiemomenten. We kregen namelijk een oud-leerling en nu bekende Nederlander op bezoek, of hoe een docent hem ooit noemde: de aanstichter van het kwaad. Gelukkig was er op deze dag geen vuiltje aan de lucht.

Boyan nam vriendelijk alle tijd om met mij herinneringen op te halen over steenkolenduits bij taaldorpen, vierkante roosters door nietmachinesregen, de legendarische woorden: ‘ik ben niet boos, maar wel teleurgesteld’, kortom over de tijd waarin het Wolfert Lyceum zijn habitat was, namelijk van 2007 tot 2013. Hoe is het nu met Boyan Ephraim?

Ik zal inhoudelijk niet ingaan op de boevenstreken waarover ik tijdens het gesprek uitgebreid te horen krijg, want we willen onze leerlingen niet op ideeën brengen, maar ik kan een paar nieuwe anekdotes toevoegen aan het rijtje klassiekers. Ondanks die streken en het gebrek aan motivatie in het begin van zijn schoolcarrière is Boyan een heel mooi voorbeeld van hoe hard werken en een doel voor ogen hebben, beloond wordt en is zijn verhaal inspirerend. Vanaf het moment dat hij weet wat hij wil, gaat het roer om. “Ik wist dat ik nieuwslezer wilde worden en de snelste weg zou via HBO journalistiek zijn. Voor de opleiding moest je alleen ingeloot worden, dus mijn cijfers moesten omhoog. Dat heeft wel iets met mijn motivatie gedaan.”

Vervolgens gaat de knop om, wordt hij serieuzer wat school betreft en zit hij hele middagen naar het nieuws te kijken om de nieuwslezers daarna na te doen. Om ervaring op te doen gaat hij aan de slag als vrijwilliger bij RTV Lansingerland om reportages te maken. “Het voelde niet eens als werk.” Tevens trekt hij in het kader van loopbaanoriëntatie op school de stoute schoenen aan en schrijft hij RTLnieuws aan. Hij weet het voor elkaar te krijgen een dag mee te lopen met Jan de Hoop, met wie hij later in zijn carrière gaat samenwerken.

Boyan slaagt voor de havo en neemt tijdens de diploma-uitreiking een diploma met achten en negens in ontvangst. Tijdens zijn studie leert hij het meest in de praktijk, tijdens stages en werken bij de krant, maar ook bij Omroep West. “Dat was echt leuk om te doen. Dat is het allerbelangrijkste. Doen wat je leuk vindt. Van mijn twee zussen die ook met veel plezier op het Wolfert Lyceum hebben gezeten weet ik dat je ook als het werk na je studie je niet bevalt, er altijd genoeg mogelijkheden zijn om je te laten omscholen. Uiteindelijk kom je er wel. Maar je moet het wel echt leuk vinden wat je doet en er voldoening uit halen. Je bent een groot deel van je leven aan het werk, dan moet geld niet de motivatie zijn.”

Het daltononderwijs is volgens Boyan achteraf gezien nuttig gebleken. “Je wordt zeker een meer zelfredzaam mens dan als je maar doet wat de docent zegt. Daarnaast krijg je veel handvatten waar je later wat aan hebt, maar waarvan je het op dat moment niet realiseert. Dat gaat bijvoorbeeld op voor reflectie. Pas veel later heb ik ingezien dat ik echt een sterk reflecterend vermogen heb aangeleerd. Zo werkt het met de andere pijlers binnen het daltononderwijs ook. Als je niet echt een zelfstandig persoon bent, kun je dat door het daltononderwijs wel ontwikkelen.” En natuurlijk heeft hij niet elk daltonuur optimaal besteed, maar zoals hij zelf zegt, er is in die uren wel een zaadje geplant.

Op het hbo komt Boyan er met terugwerkende kracht al achter wat voor onbezorgde tijd hij achter de rug heeft op het Wolfert Lyceum. “Je hebt nul verantwoordelijkheden, je kan klooien, je school is lekker om de hoek en je hebt altijd een vangnet. Die tijd krijg je niet meer terug. Dat realiseer je je pas achteraf, hoe leuk het daar eigenlijk was.” Aan de toekomstige studenten wil hij graag meegeven dat je het gewoon moet doen en durven, als je iets graag wil. “Vraag of je ergens mag meelopen. Wees een beetje brutaal. Als ik niet allemaal mailtjes naar gegokte e-mailcombinaties van RTL had gestuurd, was ik daar nooit een dagje gaan meelopen waardoor die motivatie aangewakkerd werd.”

Een andere tip van Boyan is dat het belangrijk is dat je op school iemand hebt met wie je soms even goed kan praten, of het nou je mentor is of een andere docent met wie je een goede band opbouwt. Dan wordt de drempel om iets te vragen ook kleiner. “Het maakt er uiteindelijk echt leuker op, want een docent wil je dan echt graag helpen. Voor mij heeft mijn mentor Carmen Hoya Martinez die rol vervuld.”

Na een extra rondje door de school en nog een extra foto, verlaat de aanstichter van het kwaad het Wolfert Lyceum. Van de door Danielle Wuismans uitgesproken woorden: ‘ik ben niet boos, maar teleurgesteld’, kunnen we volmondig ‘we zijn blij en trots op je’ maken.

– Maxime Hoek –