Op de open dag van het Wolfert Lyceum deden alle teamleden hun uiterste best om onze mooie school te vertegenwoordigen. Ergens tussen een reflectiepoort en een quiz Nederlands werden we ineens verrast door een oud-leerling, die samen met een andere oud-leerling de nieuwe inrichting van de school even kwam bewonderen. En daar hoorde een bezoekje aan haar oud-mentor natuurlijk bij. Ja, u leest het goed: oud-leerlingen melden zich tegenwoordig zelf aan voor deze rubriek. Wat een luxe. Over cadeautjes gesproken: hoe gaat het nu met Ghislaine Opdam?
Ghislaine koos in 2013 voor het Wolfert Lyceum en tot de dag van vandaag heeft ze daar geen spijt van. Het daltononderwijs trok haar echt aan, maar ook de open sfeer en de fijne mensen waren bepalend voor haar keuze. Daarnaast vond ze het prettig dat er veel afwisseling was in de lessen. Ze had soms moeite zich lang te concentreren, maar door sterke planningen, relatief korte lessen van 45 minuten en door daltonuren, was het voor haar heel erg goed te doen. Mede hierdoor liep alles gesmeerd en haalde ze haar vwo-diploma in zes jaar. Ook op sociaal gebied voelde Ghislaine zich thuis op school. ‘Zeker aan het eind, als je het gevoel hebt als gehele jaarlaag naar het eindexamen toe te werken, ontstaat een saamhorigheidsgevoel: we deden dit echt met zijn allen.’
Al van jongs af aan droomt Ghislaine ervan om bij de politie te werken. Ze spreekt zelfs van geluk, omdat ze heel duidelijk weet wat ze wil; voor haar geen studiekeuzestress. Wel is er stress aanwezig, want de opleiding die ze wil gaan doen, is een numerus fixus-opleiding:er moet worden geloot. Met hulp van haar docent Nederlands schrijft ze vol moed haar motivatiebrief en bereidt ze zich voor op de assessments voor de studie criminologie in Leiden en in Rotterdam. Op beide instituten wordt ze toegelaten. Ghislaine kiest uiteindelijk voor Leiden.
De universiteit bleek even schakelen: ‘Een eindexamen in het voortgezet onderwijs van drie uur was een uitzondering, maar aan de universiteit is zo’n toetsduur normaal’. Dikke boeken, veel leren en studeren, lange toetsen en die eerst nog even zonder goed resultaat, maar Ghislaine laat zich niet uit het veld slaan. De herkansingen gebruikt ze goed en ze haalt haar propedeuse in één jaar. Ook besluit ze helemaal voor Leiden te gaan, ‘want als je het doet, moet je het goed doen’. Dat betekent lid worden van een vereniging, de ontgroening doorstaan, een huisje zoeken in Leiden en een betaalde baan zoeken in Leiden. Het lukt Ghislaine allemaal. Wel dreigt Corona roet in het eten te gooien voor deze studentenbeleving, maar borrelen kan blijkbaar ook prima via Teams. Ghislaine ontmoet via de vereniging vrienden voor het leven. Deze zomer gaat ze met 16 dames vanwege een lustrum backpacken in Nicaragua. Ook eten ze nog steeds elke maandag samen.
Ghislaine studeert af en onderzoekt voor haar scriptie welk effect de aanwezigheid van politie heeft op het veiligheidsgevoel van inwoners. Dan wordt het tijd voor een grotemensenbaan. Omdat ze door de vele coronalawa’s (lange wandelingen) door de sleutelstad toe is aan een nieuw uitzicht en omdat ze haar vvv’tjes (vrienden van vroeger) mist, verhuist ze naar Rotterdam. Voor die grotemensenbaan heeft ze eigenlijk alleen maar een LinkedIn aan moeten maken: een werkaanbod van de Rabobank volgde direct. Daar werkt Ghislaine als FEC-analist waar ze risicovolle dossiers en transacties beoordeelt en zo bepaalt of er sprake is van mogelijke fraude, terrorisme of andere spannende dingen. ‘Nou, spannend is het niet altijd, maar zo nu en dan een drugslab oprollen, maakt het natuurlijk wel interessant.’
Ghislaines droombaan is om als rechercheur bij de politie aan de slag te gaan. Ze wil in ieder geval meer in het veld. Deze ambities onderzoekt ze op dit moment en ze is druk bezig om als officier bij de Marechaussee te gaan werken. Ghislaine is ambitieus, is goed in doelen stellen en daarnaast is ze ook bereid om hard te werken om deze doelen te bereiken. Ze ziet het eerder als leuke uitdagingen. Die uitdaging ligt ook wel bij het feit dat ze soms nogal druk in haar hoofd is. Een goede planning maken, helpt haar daarbij. De daltondocent in mij slaat daar natuurlijk op aan. Mag het Wolfert Lyceum een beetje met deze eer strijken? Ghislaine bevestigt het: ‘Je leert door het daltononderwijs echt plannen, je leert op jonge leeftijd je eigen leerbehoeften kennen en er is vrijheid om te werken vanuit die eigen behoeften.’ Op haar werk heeft ze ook veel vrijheid, omdat ze laat zien dat ze dat ook aan kan. Daar hoort bij dat je om hulp durft te vragen als het nodig is, dus om daarin ook je verantwoordelijkheid te laten zien.
Wat Ghislaine wil meegeven aan onze leerlingen is om dingen niet uit te stellen: ‘Gewoon doen, gewoon een keer beginnen, als je ergens tegenop ziet. Op sociaal vlak is dit ook erg belangrijk. Leer nieuwe mensen kennen, onderneem spontane dingen om herinneringen te maken’. Ze geeft het goede voorbeeld: over twee weken gaat ze met een groep oud-leerlingen van het Wolfert op wintersportvakantie. Ook voegt ze eraan toe: ‘Vier je successen actief.’ Wat een succesverhaal!
– Maxime Hoek –
