Donderdag 16 oktober – tijd voor een kennismakingsgesprek met Mieke Lammers. Nou ja, zij moest me er nog wel even aan herinneren dat we een afspraak hadden… Gelukkig is het bijna vakantie. We besluiten ons gesprek te voeren in de personeelskamer. En wat een timing: we vallen met onze neus in de boter. Mara Groenewegen en Natasja Geise trakteren groots vanwege hun (recente) verjaardagen. We nemen een stuk appelkoek en parkeren ons met koffie aan een tafeltje.
Mieke steekt meteen enthousiast van wal. Haar grote passies? Zingen en duiken! Ze laat prachtige foto’s zien van een triggervis (gezien in Zeeland). De liefde voor duiken deelt ze met haar man Arjan, die er vijf jaar eerder dan zij mee begon en zijn PADI haalde op de Fiji eilanden. Zij volgde daarna, iets minder snel, want – zoals ze zelf zegt – “ik ben meer een dieseltje, langzaam en gestaag.”
Arjan en Mieke kennen elkaar al sinds hun studietijd in Leiden. Tijdens een practicum scheikunde vroeg zij om een buret, maar bedoelde eigenlijk een pipet. Hij gaf het juiste, dus dat zat wel goed tussen die twee. Tijdens haar studie was er een banenmarkt, waar ze direct een baan kreeg aangeboden bij DSM. In 1988 verhuisde ze naar Limburg. Toch begon het na een paar jaar te kriebelen en besloot ze – na zes jaar – om in deeltijd de lerarenopleiding te doen. En vanaf 1995 stond ze voor de klas in Landgraaf, op een school voor mavo, havo en vwo. Arjan volgde drie jaar later haar voorbeeld op een andere middelbare school. Samen hebben ze in de lange vakanties veel van de wereld gezien – alle continenten zijn al eens bezocht. Ze valt als lange, blonde vrouw altijd erg op, dat laat onderstaande foto zien uit Peru.
Na 30 jaar Limburg begon de wens te groeien om terug te keren naar het westen van het land, dichter bij (schoon)ouders. Mieke is opgegroeid in Hazerswoude-Rijndijk (geboren in Amsterdam). Arjan zag een vacature bij het Wolfert Lyceum, tipte haar en niet veel later werd ze aangenomen. Op dat moment stonden ze net op het punt om een grote reis naar Australië te maken – die is er ook gewoon gekomen. Daarna volgde een hectische periode: huis verkopen, tijdelijk wonen bij haar schoonouders in Bergschenhoek, afscheid nemen van Limburg én een nieuw begin in het westen. Ze werkte 24 jaar op haar vorige school, deed vrijwilligerswerk (waaronder hulp aan een oudere Franse dame) en zong in een koor.
Hoe was je eigenlijk als kind? “Ik was gek op lezen, paardrijden (het geld hiervoor verdiende ze met auto’s wassen in de buurt), zwemmen, judo en muziek.” Wat zou ze tegen haar jongere zelf zeggen? “Wees wat minder braaf.” Waarom koos je scheikunde? “Ik was overduidelijk een bèta-meisje. Dat lag me gewoon. Talen waren een ramp en economie boeide me niet.” Haar vader was natuurkundige, haar moeder verpleegkundige (tot ze stopte om voor het gezin te zorgen – “zo ging dat toen”). Haar oudste zus maakte de overstap van econometrie naar scheikunde en werkt nu in de ICT in Slowakije. Haar jongste zus vertrok als au pair naar Spanje en bleef – ze ontmoette Manolo en vestigde zich met hem in Rivasvaciamadrid. En dan is er nog een broer en die werkt als elektricien voornamelijk in het LUMC.
Tijdens haar studententijd woonde ze op kamers en nam ze haar piano en kat mee. Muziek loopt als een rode draad door haar leven. In haar familie werd regelmatig muziek gemaakt – accordeon, blokfluit, dwarsfluit en piano. Zelf zingt ze tegenwoordig het liefst – piano spelen gebeurt nog maar zelden, wel als ondersteuning bij het instuderen om de juiste noot te vinden tijdens het zingen. Ze zong in Limburg in verschillende kamerkoren en nam ook zangles. Tegenwoordig zingt ze minder klassiek en meer popmuziek en wereldmuziek. Sinds anderhalf jaar zingt ze in een sextet en dat is wel even anders dan met een groep alten dezelfde partituur zingen. Nu heeft ze een melodische lijn die zij alleen moet zingen in harmonie met de groep. De vrijheid van het zingen in zo’n kleine groep spreekt haar steeds meer aan: “Ik hoef niet meer precies te doen wat er op de notenbalk staat – in overleg met de andere passen we regelmatig stukjes partituur naar onze smaak aan’’.
Wat zou je graag doen als je geen docent geworden was? “Sowieso iets met mensen. Ik werk graag met jongeren of ouderen. Zingen bijvoorbeeld voor mensen met dementie lijkt me prachtig.” Ze houdt van haar vak als docent: “De uitdaging om leerlingen te activeren blijft me boeien.” Ze haalt o.a. inspiratie uit BTC (Building Thinking Classroom) en LessonUp en ook Teacher Tapp geeft informatie en inspiratie.
Wat wil je jongeren meegeven? “Kijk waar je blij van wordt.” Als je daar je energie in stopt, ga je erin geloven, word je creatief en kom je veel verder. “Rijk worden is geen doel op zich – daarmee doe je jezelf én de wereld tekort.”
Van een pipet in Leiden tot het klaslokaal in Bergschenhoek, haar verhaal laat zien dat je door trouw te blijven aan je nieuwsgierigheid, altijd op de juiste plek belandt.
Door: Jackie van der Gaag
