Dit keer geen rondleiding door de school, maar een Google meet, want mijn volgende gast studeert nu aan Bucknell University in Pennsylvania, de Verenigde Staten. Daar woont ze op de campus in een typische Amerikaanse dorm, met een kamergenoot, waar ze in het begin echt enorm aan moest wennen. “De mensen zijn hier heel anders, heel open naar elkaar en iedereen vindt je geweldig.” Toch mist mijn gast het hier in Nederland wel. Haar eigen bed en gewoon normaal kunnen ontbijten is toch anders in the States. Zo eet zij nu dagelijks al haar maaltijden in de cafetaria in plaats van een keertje een kipburger halen in de kantine. Een hele verandering dus ten opzichte van het Wolfert dus we zijn heel nieuwsgierig. Hoe gaat het nu met Jip Zwaard?
Na haar eindexamen vorig jaar is Jip naar Amerika vertrokken om psychologie te studeren. Maar als ik haar vraag wat ze het allerleukste vindt aan haar tijd daar is het antwoord: hockey. In haar laatste jaar op het Wolfert bedachten Jip en een vriendin van haar dat zij graag een jaar in Amerika zouden willen studeren en toen een bedrijf haar benaderde of ze met een scholarship die kant op wilde gaan, was het antwoord overduidelijk ja. En die vriendin? Die zit nu op een andere universiteit in Amerika. “In het begin moest ik heel erg wennen, maar nu gaat het steeds beter,” zegt Jip. “Mijn ouders zijn ook een paar dagen langs geweest en het was leuk om hen te laten zien hoe mijn leven hier is.” Het vertrouwde Wolfert Lyceum waar haar fijne vriendinnengroep te vinden was inwisselen voor een buitenlandse universiteit en weer opnieuw moeten beginnen vind ik een hele stoere keuze van Jip. Ze vertelt mij dat ze zes keer in de week hockeytraining heeft en daarnaast ook nog krachttraining en school. Een bezige bij dus. Inmiddels heeft zij leuke vriendinnen gemaakt en gaat ze met Thanksgiving ook mee naar huis met één van haar vriendinnen daar.
We blikken samen terug op haar tijd hier op het Wolfert Lyceum. Die begon in de mentorklas bij mevrouw Groenewegen en voor Jip is het brugklaskamp een warme herinnering. Vanaf de tweede klas is haar vriendinnengroep tot stand gekomen en hebben ze altijd hele leuke dingen samen gedaan. Zo deden ze op woensdag altijd tosti-woensdag, waarbij iedereen zijn brood onder hun zelf meegebrachte tosti-ijzer kon leggen. Verder vertelt zij mij ook dat zij in haar examenjaar soms wel wat stress ervaarde, voornamelijk toen ze haar eerste examen moest maken in de grote hal. Toch blikt ze terug op een hele fijne middelbareschooltijd. “In dat laatste jaar realiseerde ik mij wel, dit is de laatste keer pauze en de laatste keer een daltonuur. Ik ben er wel bewust van gaan genieten.”
Als ik haar vraag om één docent te noemen waar ze een fijne herinnering aan heeft, noemt ze Diego van Parreren, haar mentor uit de derde klas. Ook benoemt ze dat ze nooit had gedacht dat ze nog regelmatig contact met mij zou hebben nu ze in Amerika zit. In haar tijd hier op Wolfert is ze ook mee geweest op de Ghanareis en dat is ook één van haar hoogtepunten hier op school. “Het was een hele bijzondere reis en de realisatie dat ik dankbaar moest zijn voor wat ik heb kwam pas later.” vertelt Jip. Het feit dat ze nu in Amerika kan studeren is een voorbeeld van hoe blij ze is met deze kans, ondanks het grote gemis van haar vriendinnen en familie.
Hoe ziet de toekomst er dan uit? Voor volgend schooljaar zit ze nog te twijfelen over haar studiekeuze, maar waarschijnlijk wordt het psychologie of pedagogische wetenschappen in Utrecht. “Ik wilde altijd al juf worden!” En ik denk dat het onderwijs een goede docent rijker zal zijn als Jip een stap in het onderwijs zal maken. Ze refereerde daarin ook terug naar het juniormentoraat wat zij bij mijn mentorklas heeft gedaan. Daarin heeft ze ook veel geleerd in het leiden van een klas en de taken die daarbij kwamen kijken. In december komt Jip weer even een maandje terug naar Nederland om haar grote gemis weer even op te vullen. Daarna gaat zij weer terug. Ik hoor haar zeggen: “Ik kom dan ook even langs het Wolfert, hoor.” Waarop ik antwoord: “Je bent altijd welkom!”
Hoewel de cafetaria in Amerika nooit onze kantine kan evenaren, lijkt Jip helemaal op haar plek. Haar avontuur laat zien dat het onbekende niet eng hoeft te zijn, maar juist vol nieuwe kansen zit. En als ze in december weer even terug is, hopen wij natuurlijk op een uitgebreid verslag.
Door: Gabryelle Hartman
