Onze docent aardrijkskunde, Richard Bernhart komt mijn kantoor binnenlopen, precies op de afgesproken tijd en klaar voor een goed gesprek.
Na zijn studie werkte hij een jaar op een school in Amsterdam, maar inmiddels is hij al ruim 25 jaar verbonden aan het Wolfert: eerst in Hillegersberg en nu al 15 jaar op het Wolfert Lyceum. Is dat niet saai? Nee, zegt hij, want op een school verandert alles continu en groeit de organisatie steeds weer qua leerlingen en collega’s. Richard deed na het vwo in Goes, waar hij opgroeide, sociale geografie aan de Universiteit Utrecht en rondde daarna nog een jaar de lerarenopleiding af. Hij legt uit dat er destijds in Zeeland weinig opleidingen en werk op zijn niveau waren, waardoor veel leeftijdsgenoten de provincie verlieten. Zelf kreeg hij – met voorrang – een kamer in het studentenhuis De Warande in Utrecht, waar hij het erg gezellig had met de zeven huisgenoten: samen koken, praten en lachen.
Hij omschrijft zichzelf als leerling als ‘gewoon, geen uitschieter’. Het was een leuke tijd; achteraf beseft hij dat hij het altijd leuk vond om naar school te gaan. Hij was nieuwsgierig, wilde nieuwe dingen leren en uitzoeken. Wiskunde vond hij interessant – moeilijk, maar toch een van zijn favoriete vakken. Geschiedenis vond hij ook leuk, al had het voor hem een wat saai imago. Uiteindelijk werd het aardrijkskunde, omdat dit vak over alles gaat en alle kanten op kan. Een kantoorbaan zag hij totaal niet zitten; het onderwijs trok hem veel meer, en zijn stage gaf de doorslag. De appel valt niet ver van de boom, want zijn zusje is inmiddels directeur van een basisschool. Zijn jeugd in Goes bracht hij deels door in de bibliotheek, maar ook buiten: hutten bouwen, fikkie stoken, rondbanjeren op bouwplaatsen, atletiek, stripboeken en films. Hij vertelt dat hij zich te lang heeft gericht op de 110 meter horde en hink-stap-sprong, terwijl de middellange afstand beter bij hem had gepast.
Tegenwoordig gaat hij graag naar de bioscoop met zijn abonnement en leest hij bijzondere stripboeken – niet de grote namen, maar titels als Ravian en Laureline, Thorgal, en tegenwoordig vooral Amerikaanse Image Comics. Ook kijkt hij veel YouTube-films, vooral Indiase en Koreaanse. Daarnaast heeft de Japanse taal en cultuur zijn hart gestolen. Hij is er al tweemaal geweest en spreekt genoeg Japans om makkelijker contact te leggen, al blijft dat lastig omdat mensen daar vaak wat gereserveerd zijn. Met collega Marloes Noë deelt hij deze passie; samen bieden ze tijdens de daltonplusuren lessen aan waarin leerlingen zich ook kunnen verdiepen. “Verschillende talen spreken maakt dat je makkelijker contact legt met andere mensen.” Soms, zegt hij, is hij zelfs een beetje jaloers op leerlingen die thuis tweetalig opgroeien.
Op het Wolfert heeft Richard al veel verschillende taken gehad: mentor, lid van de activiteitencommissie, MR, organisator van reizen naar de Ardennen en de Veluwe, en fotograaf (helaas zijn veel foto’s van het oude gebouw door een computercrash verloren gegaan, merkt hij op). Vorig schooljaar was hij mentor van klas 1hv3, samen met zijn collega Joep van Opstal, en hij merkt dat deze leerlingen dit nog steeds waarderen. Over waardering en bewondering gesproken: die heeft hij zelf ook voor veel van zijn collega’s. Velen denken actief mee met de organisatie, zijn oplossingsgericht en tonen oprechte interesse in anderen. Opeens herinnert hij zich de colleges van wijlen professor Hoekveld: “Die waren zó inspirerend, zijn liefde voor aardrijkskunde gaf hij graag aan ons door.”
Richard laat zien dat leren en ontdekken nooit ophouden – ook niet buiten de klas.
door: Jackie van der Gaag
