Romereis 2018!
Was het de voorjaarszon die die middag fijn scheen en de leerlingen stimuleerde, of waren de gymnasiasten van Wolfert Dalton simpelweg gefascineerd door de oude structuur van het Colosseum? Op wat je de tweede verdieping van het gebouw zou kunnen noemen, stonden leerlingen te discussiëren over de geheimen die het gebouw nog steeds niet helemaal wil prijsgeven. Waren er zeeslagen in het Colosseum geweest, zoals schrijvers uit de Oudheid beweren? Maar waar kwam het water dan vandaan? En hoe kan het zijn dat de ene kant van het gebouw er nog zo vitaal bijstaat, terwijl andere gedeelten zo ongeveer weggesmolten lijken, als een klontje suiker in een kopje thee.
Het bezoek aan het Colosseum was een van de hoogtepunten van de reis naar Rome, die na de voorjaarsvakantie plaatshad. Het was een reis die onder een bezorgd gesternte begon maar zich uiteindelijk ontwikkelde, zo verzekerden de deelnemende leerlingen, tot een van de fijnste en meest ontspannen die ze op school hebben meegemaakt.
Op dinsdag, de dag van het vertrek, zag het daar nog niet naar uit. Zo nam de KLM de vrijheid om de bagage van twee leerlingen naar Kopenhagen te sturen in plaats van naar Rome. In een aantal bungalows waar we verbleven in Rome, waren er niet genoeg dekens en, alsof dat niet genoeg was: het regende ook nog. Toch bleek die dag al dat de sfeer in de groep fantastisch was – iedereen accepteerde elkaar en er werd veel gelachen.
Gelukkig keerde het tij al snel. Een eerste bezoek aan de Trevi-fontein en het reusachtige Pantheon leidde tot enthousiaste reacties bij de leerlingen. Zeker gymnasiasten die nog niet in Rome waren geweest, voelden de magie van de stad. Woensdag bezochten we het Vaticaan en konden de leerlingen met eigen ogen zien dat het plein bij de St. Pieter als het ware zijn armen om je heen slaat en je nooit meer laat gaan. Dat gold welbeschouwd ook voor de Duitse dame die kennelijk niet door had dat haar halsketting de beveiligingsmachine steeds deed rinkelen. De leerlingen die niet gewend waren aan wat sommigen Zuideuropese expressiviteit noemen, kregen daar een fijn staaltje van te zien: iedere keer als de vrouw door het poortje ging, voerde de Italiaanse beveiligingsbeambte een nog geïrriteerder toneelstukje op.
Het zou te ver voeren om alle stops op deze fantastische reis te bespreken, maar de filmstudio Cinecitta mag niet onvermeld blijven. Daar ontdekten de gymnasiasten dat veel films een decor van plastic hebben dat zo in elkaar wordt gezet, dat het binnen een week weer afgebroken kon worden. Omdat het openbaar vervoer in Rome plat leek te liggen, gingen we er met speciale gehuurde busjes naar toe. Een van de chauffeurs, zo vertelden leerlingen achteraf, raakte misschien zo geïnspireerd door de studio dat hij de snelheid van zijn busje zo opvoerde dat het wel een achtervolgingsscène uit een Hollywoodfilm leek.
Het was fijn om te zien hoe liberaal en tolerant de gymnasiasten met elkaar omgingen. In een groep van twintig mensen is iedereen verschillend maar interessant genoeg pasten alle deelnemers toch ook heel erg goed bij elkaar. De foto die bij aankomst op Schiphol werd gemaakt spreekt boekdelen – de reis was wellicht over, maar een fijne herinnering blijft voor altijd.
