Archief van jaar: 2018

19 oktober 2018 sluiten de leerlingen van klas 2 hun projectweek af. Ze hebben met een microkrediet een bedrijfsplan gemaakt, hebben dat plan ook uitgevoerd en hebben daarmee geld verdiend voor twee goede doelen. My Breath, My Music is een stichting die muziekinstrumenten ontwikkelt voor mensen met een spierziekte of een andere een handicap.  Stichting De Pont zet zich in om sporten voor mensen met een lichamelijke of visuele handicap mogelijk te maken.
De leerlingen hebben heel hard gewerkt en zijn zeer creatief geweest om zoveel mogelijk te verdienen.

Vandaag zijn de bedragen overhandigd. My Breath , My Music is blij gemaakt met een bedrag van €820,85 en Stichting De Pont heeft € 1005,11 gekregen om nieuwe ballen aan te schaffen.
Wolfert Dalton is blij met de inzet van de leerlingen en kijkt terug op een hele goede projectweek.

Terwijl de thuisblijvers in het algemeen werkten van 9 to 5 (Dolly Parton), maakten onze leerlingen er nog een Hard Day’s Night (The Beatles) van. Voor een enkeling gold dan ook: Wake me up, before you go go (Wham). Daarna snel naar York voor een bezoek aan de Dungeons, die moeilijk te beschrijven zijn. Denk aan het zwarte van Paint it Black (The Rolling Stones), het opgeslotene van Jailhouse Rock (Elvis Presley) en het lugubere van Murder (The Selecter).

Vervolgens terug naar de bus: 2, 4, 6, 8, Motorway (Tom Robinson), maar van de snelweg zagen de leerlingen weinig, want voor hen telde maar één ding: I go to sleep (The Pretenders). Bijna ongemerkt bereikten we De Veerpont (Drs. P.). Er was geen tijd voor Sitting on the dock of the bay (Otis Redding), dus snel het schip op en varen maar, over de Borderline (Madonna), en proberen om zo lang mogelijk wakker te blijven als echte Heroes (David Bowie).

Groep 1 won de reisweekcompetitie, maar de winnende foto was een bijzonder originele, haast magische panoramafoto van groep 3: zie onderaan!

Hadrian’s Hits is a wonderful playlist on Spotify: listen here!

Namasté!

Na eerst bijkomen van de 12 uur durende reis,en de cultuurshock die je meemaakt als je voor het eerst aan de andere kant van de wereld bent, begonnen we aan ons avontuur. Hoewel de eerste dag rustig begon met uitslapen en het marktje in de buurt verkennen stonden we op zondag na een korte metrorit in de drukste wijk waar we ooit geweest waren. Een paar kilometer straat gevuld met honderden mensen, duizenden op elkaar gebouwde huisjes en miljoenen verschillende geuren. Om maar niet te spreken van een wirwar van elektriciteitsdraden, kippen die live worden geslacht, bedelaars, ezels, koeien, motoren, auto’s en een groep van twintig Nederlandse scholieren. Oh ja, en ook nog een pan met hersenen, vriendelijke begroetingen, selfies met Indiërs, tempels, een moskee, de kapper op straat en vastgereden worden in een steegje door de vuilniswagen met geur. Deze wandeling sloten we af met bijkomen in de mcDonalds met aardappelburgers (want koeien zijn hier heilig).

Het mooiste dat we tot nu hebben gezien waren niet de tempels en monumenten die we hebben bezocht maar de vrolijke motivatie van de kinderen die wij les mogen geven in de armste wijken van Delhi. Na elke avond heerlijk (te) pittig te hebben gegeten is de hele groep kapot en laten het keten liggen om in hun bed in te kruipen (behalve één kamer die tot diep in de nacht het gezellig heeft).

We hebben nog een hele week met de kinderen en gaan in het weekend weer enkele monumenten bezoeken. We zijn benieuwd.

View this post on Instagram

Drie dagen later op de Indiareis.

A post shared by Wolfert.Dalton (@wolfert.dalton) on Oct 18, 2018 at 8:24am PDT

Het was een Misty Blue (Dorothe Moore) ochtend aan de muur van Hadrianus: de heuvels waren bedekt met een deken van mist, dus de weg naar York leek af en toe op een Road to Nowhere (Talking Heads).

Na een uur of twee kwamen we aan in Ghost Town (The Specials). York staat namelijk bekend als de world’s ghost capital. York Minster is het stralende centrum van deze stad, of moeten we zeggen dat York Minster als een Church of the Poison Mind (Culture Club) de (waan)ideeën van de inwoners en bezoekers voedt en onheil aantrekt? Op 1 februari 1829 stak Jonathan Martin het koor in brand en in 1984 riep iedereen “The Roof is on Fire” (The Bloodhound Gang) na een blikseminslag.

Tijd to Ride a White Swan (T. Rex): een pubmeal in het prachtige Old White Swan. We vroegen naar iets gezonds zoals Knolraap en lof, schorseneren en prei (Drs. P.) of een herfstgerecht zoals Zuurkool met vette jus (Sjef van Oekel). Dat hadden ze niet. “Ik heb hele grote bloemkolen” (André van Duin), zei de ober, maar dat leek ons te Hollands. Het werden burgers.

Aangezien York vol zit met geesten, spoken en andere al dan niet doorzichtige wezens, hebben we als ware Ghostbusters (Ray Parker Jr.) de duisterste plekken van de stad bezocht. De zwervers langs de rivier op de terugweg waren toch wel de ergste Scary Monsters (and Super Freaks) (David Bowie).

Spotify playlist Hadrian’s Hits: hier.

Eindelijk was het dan zover: School’s out voor de schoolreis (Alice Cooper). We gingen op weg naar Engeland; de zee was glad, de lucht blauw en weinig kans op Rock the Boat (The Hues Corporation). De stemming was vanaf het allereerste begin al goed en de one-man-band op de boot bevestigde ons gevoel Everyone’s a winner, baby (Hot Chocolate). Na het gezamenlijke diner scheidden de wegen: sommigen zaten op het dek en anderen waren aan het kaarten. Sommigen deden dat zelfs All night long (Lionel Richie).

Een prachtige goudkleurige bus stond ons in de haven op te wachten. De dame op de Drivers Seat (Sniff ‘n’ the Tears) was moeilijk te verstaan, maar ze bracht ons wel naar een grote Tesco waar we inkopen deden voor onze lunch. Niemand was Lost in the Supermarket (The Clash) en met een volle Little Green Bag (George Baker) stonden we voor het middaguur midden in een Romeins fort aan de Muur van Hadrianus. Het fort was bijzonder, maar de muur was echt een Wonderwall (Oasis) en slechts in een paar jaar gebouwd. Die Romeinse soldaten moeten elke dag, zelfs elk uur wel hebben gedacht Another brick in the Wall (Pink Floyd)??

Drie mijl wandelen stonden ons te wachten dus Get up, stand up (Bob Marley) en (You Gotta Walk and) Don’t Look Back (Peter Tosh & Mick Jagger). Running up that hill (Kate Bush), adembenemende vergezichten en weer afdalen. Na de groepsfoto bij de Sycamore Tree, niet de Joshua Tree (U2) brak de zon door. Het was Walking on Sunshine ( Katrina and the Waves) met het hostel in het zicht. Het is avond. Star Man is waiting in the Sky (David Bowie).

Spotify playlist Hadrian’s Hits: hier.